Op straat in een klein stadje in Extremadura trekt een vrouw van rond de vijfentwintig de aandacht van de voorbijgangers vanwege haar flamboyante uiterlijk. Het is halverwege de ochtend en haar uitdossing is op zichzelf al opvallend; in het licht van de zon zou die zelfs onbetamelijk kunnen worden genoemd. Onverstoorbaar, zonder zich iets aan te trekken van de verwonderde blikken van de andere voetgangers, loopt de jonge vrouw door. Ze beweegt zich met grote zekerheid voort, alsof ze een oud en tot in detail uitgewerkt plan ten uitvoer brengt. Haar jurk, haar hoed en de andere kledingstukken en accessoires die ze draagt zijn identiek aan die van Marlene Dietrich in The Devil Is a Woman, in de scène waarin ze een hoge ambtenaar probeert te verleiden om haar en César Romero paspoorten te verstrekken. De bewegingen van de vrouw zijn niet alleen een evocatie, maar zelfs een exacte imitatie van die van de grote ster. In die kleine stad valt haar stijlvolle, anachronistische verschijning volstrekt uit de toon, als onwerkelijk en schandalig.
De laatste droom‘Filmisch en beeldrijk.’
Pedro Almodóvar
De laatste droom bevat een verzameling van twaalf stukken die zo’n zestig levensjaren omvatten. Ze weerspiegelen Almodóvars thema’s, de thema’s die ook telkens in andere vorm terugkeren in zijn cinematografische werk: de pijn en glorie die elke creatieve carrière trouw vergezellen, verlangen als de heersende wet van het leven, de vreselijke opvoeding in de duistere schooljaren bij de paters, en de drang om van elke nabije ervaring een verhaal te maken.
Deze bundeling, variërend van korte verhalen tot essays of dagboekfragmenten komt, zoals Almodóvar zelf in het voorwoord schrijft, het dichtst bij een memoir – een ‘gefragmenteerd, onvolledig en een beetje cryptisch memoir’, voegt hij er behulpzaam aan toe. Conventioneel is De laatste droom inderdaad niet, maar het biedt wel een kijkje in de gedachtewereld, de verbeeldingskracht en de obsessies van de beroemde filmmaker.
Pedro Almodóvar