Stad der dievenEen onweerstaanbare roman van de scenarioschrijver van de wereldberoemde televisieserie Game of Thrones

'Zeg David Benioff en je zegt Game of Thrones – maar wat een goede roman heeft hij óók op zijn naam staan! Stad der dieven publiceerde ik lang geleden al eens en de wens dit boek ooit nog eens uit te geven bestond al heel lang. Verbluffend eenvoudig van opzet: twee jongens moeten in vijf dagen een dozijn eieren zien te scoren voor de bruiloftstaart van een kolonelsdochter. Complicatie: het is 1942, Leningrad, hartje winter.

Tegenstrijdige kwalificaties zijn van toepassing op Stad der dieven: schokkend, lichtvoetig, ontroerend, gruwelijk, onweerstaanbaar. Lev en Kolja zijn tot elkaar veroordeeld én elkaars tegenpolen, Lev zit bovendien in de puberteit, Kolja is een zwierige ladykiller. Je bent een hele grote als je de banale aspecten van de puberteit, een dozijn eieren, of de bravoure van een bijna-man kunt samenbrengen met de inktzwarte situatie van Leningrad in 1942, zonder afbreuk te doen aan een van die aspecten. Benioffs vanzelfsprekendheid in dezen intrigeert me nog steeds. Tijd voor nieuwe lezers van Stad der dieven!'

Nelleke Geel, uitgever

Mijn grootvader, de messenvechter, doodde nog voor zijn achttiende verjaardag twee Duitsers. Ik kan me niet herinneren dat iemand me dat ooit heeft verteld; het was iets wat ik gewoon altijd had geweten, net zoals ik wist dat de Yankees het krijtstreeptenue droegen voor thuiswedstrijden en grijs voor uitwedstrijden. Maar met die kennis was ik niet geboren. Wie had het me verteld?

Niet mijn vader, die nooit een geheim deelde, en ook niet mijn moeder, die ervoor terugdeinsde om ook maar iets onplezierigs te zeggen over alles wat met bloed, kanker of verminking te maken had.

Niet mijn grootmoeder, die elke volksvertelling van het oude vaderland kende – de meeste nogal akelig, over kinderen die werden verslonden door wolven of onthoofd door heksen – maar nooit in mijn bijzijn over de oorlog sprak.

En zeker niet mijn grootvader zelf, de glimlachende bewaker van mijn vroegste herinneringen, de stille, slanke man met de zwarte ogen, die mijn hand vasthield als we de straat overstaken, die op een bankje in het park zijn Russische krant las terwijl ik achter de duiven aan joeg en mieren pestte met een takje.